Οι Ιταλικοί Πόλεμοι μεταξύ του Οίκου των Βαλουά και του
Οίκου των Αψβούργων.
Οι Ιταλικοί Πόλεμοι μεταξύ του Οίκου των Βαλουά και
του Οίκου των Αψβούργων ξεκίνησαν το 1494 και διήρκεσαν για πάνω από 60
χρόνια. Για μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου, η Ισπανία και η Αγία Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία διοικούνταν από τον Αυτοκράτορα Κάρολο Ε' έως ότου παραιτήθηκε τον
Ιανουάριο του 1556 και μοίρασε τις Κτήσεις του.
Τα εδάφη της Μοναρχίας των Αψβούργων, που συχνά αναφέρεται
ως Αυστρία, πήγαν στον αδελφό του Φερδινάνδο, ο οποίος εξελέγη επίσης
Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Ο
γιος του, Φίλιππος Β' της Ισπανίας, ο οποίος παντρεύτηκε τη Μαρία Α' της
Αγγλίας τον Ιούλιο του 1554, κυβέρνησε τις Ισπανικές Κάτω Χώρες και το Μιλάνο
από μόνος του. Αυτές οι Κτήσεις προστέθηκαν στην Ισπανική Αυτοκρατορία, η
Νάπολη, η Σικελία κι η Σαρδηνία.
Αυτή η διαίρεση οδηγήθηκε από τη διοικητική πολυπλοκότητα
της διαχείρισης των δύο Αυτοκρατοριών ως ενιαία οντότητα, αλλά αντανακλούσε και
στρατηγικές διαφορές.
Ενώ η Ισπανία ήταν μια Παγκόσμια Ναυτιλιακή Υπερδύναμη, οι
Αυστριακοί Αψβούργοι επικεντρώθηκαν στην εξασφάλιση εξέχουσας θέσης στη
Γερμανία και στη διαχείριση της απειλής που δημιουργούσε η Οθωμανική
Αυτοκρατορία.
Ένας δεύτερος τομέας απόκλισης ήταν πώς ν' ανταποκριθεί στη
Μεταρρύθμιση και στην ανάπτυξη του Προτεσταντισμού. Στη Γερμανία, η
σύγκρουση μεταξύ Λουθηρανών και Καθολικών Πριγκίπων οδήγησε στον Δεύτερο
Σμαλκαλδικό Πόλεμο του 1552, ο οποίος διευθετήθηκε με την Ειρήνη του
Άουγκσμπουργκ το 1556.
Ο Φερδινάνδος, ευνοούσε τον συμβιβασμό με τους
Προτεστάντες Υπηκόους του, ο Κάρολος κι ο Φίλιππος απάντησαν στην άνοδο του
Καλβινισμού στην Ισπανική Ολλανδία με καταστολή, μια Πολιτική που τελικά
οδήγησε στον Ολλανδικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1568.
Αν και τα δύο Παρακλάδια των Αψβούργων συνεργάστηκαν, όταν
οι στόχοι τους συνέκλιναν, ο Φερδινάνδος επικεντρώθηκε περισσότερο στην
αποκατάσταση της τάξης στην Αυτοκρατορία και στην αντιμετώπιση των
Οθωμανών. Ο Φίλιππος συνέχισε να πολεμά, ενώ η αναγνώριση της Ειρήνης με
τη Γαλλία του επέτρεπε ν' αντιμετωπίσει τους Επαναστάτες Ολλανδούς. Οι
νίκες στο St Quentin το 1557 και στο Gravelines τον Αύγουστο του 1558 του
επέτρεψαν να διαπραγματευτεί με δύναμη.
Παρά αυτές τις επιτυχίες, ο Φίλιππος πάλευε να
χρηματοδοτήσει τον πόλεμο και τον Δεκέμβριο του 1558, συμβούλεψε τον Διοικητή
του στη Φλάνδρα, Εμμανουήλ Φιλιμπέρ, ότι δεν μπορούσε πλέον να πληρώσει τα
Στρατεύματά του. Παρόμοια προβλήματα σήμαιναν ότι ο Ερρίκος Β' της
Γαλλίας ήταν επίσης πρόθυμος να καταλήξει σε συμφωνία, ειδικά αφότου η Γαλλία
κατέλαβε τις Τρεις Επισκοπές το 1552 κι ανακατέλαβε το Καλαί τον Ιανουάριο του
1558. Επιπλέον, οι εσωτερικές διαιρέσεις που προκλήθηκαν από την άνοδο του Προτεσταντισμού
στη Γαλλία επέτειναν τις διασπάσεις εντός των Ευγενών κι οδήγησε στην
έκρηξη των Γαλλικών Θρησκευτικών Πολέμων το 1562.
Τέλος, η Αγγλία ανυπομονούσε επίσης να τερματίσει τον
πόλεμο, στον οποίο συνήψε συμμαχία με την Ισπανία και θεωρήθηκε ευρέως ως μια
καταστροφική απόφαση.
Η κατάληψη του Καλαί, μετά από περισσότερα από 200 χρόνια,
έπληξε σοβαρά το αγγλικό κύρος και τους στέρησε ένα προγεφύρωμα που επέτρεπε
στ' Αγγλικά Στρατεύματα, διασχίζουν τη Μάγχη και να επεμβαίνουν στην ηπειρωτική
Ευρώπη με σχετική ευκολία.