ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΦΗ

Όλοι έχουν Δικαίωμα στην Τροφή.

Γιά μία Χώρα που προβάλλει τον εαυτό της ως την πλουσιότερη στον Κόσμο, η Πείνα παραμένει κρυμμένη.

Τα τρόφιμα, όπως κι ο αέρας, είναι για τη ζωή μας. Τα παιδιά, ειδικότερα, πρέπει να έχουν αρκετή Τροφή γιά ν' αναπτυχθούν, να σκεφτούν και ν' αποδώσουν στη συνέχεια κι αργότερα στη ζωή τους.

Πρόσφατα, είδαμε πώς μία πανδημία αδιαθεσίας -χάρη στον Covid-19- θα μπορούσε να κατακλύσει ένα Νοσοκομειακό Σύστημα, αφήνοντας τους Γιατρούς, τους Νοσηλευτές και τις Υπηρεσίες Υγείας γενικά καταπονημένες και σε κίνδυνο κατάρρευσης. Σκεφτείτε την πείνα ως ένα άλλο είδος Πανδημίας που, όσο λίγο κι αν παρατηρείται, μπορεί να κατακλύσει ένα Σύστημα Υγειονομικής Περίθαλψης. Χωρίς αρκετή θρεπτική Τροφή, οι συναισθηματικές και σωματικές ανάγκες συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται μαζί με την αυξανόμενη ζήτηση γιά όλο και περισσότερη Υγειονομική Περίθαλψη.

Γιά τους Φτωχούς Εργαζόμενους, Συνταξιούχους κι Ανασφάλιστους, οι Υπηρεσίες Υγείας είναι συχνά δύσκολο ν' αντέξουν οικονομικά. Πρέπει να πληρώσουν γιά μία συνταγή ή μιά επίσκεψη ή πολύ απαραίτητα νέα γυαλιά ή ν' αγοράσουν τα απαραίτητα Τρόφιμα γιά τις επόμενες2 - 3 ημέρες. Η Φτώχεια κι η Υποαπασχόληση εξακολουθούν να είναι πραγματικότητες της καθημερινής ζωής, η στέρηση Τροφής στέλνει τακτικά τους Ανθρώπους σ' έναν κύκλο ασθενειών, που καθιστούν την Εργασία πιό δύσκολη και την αναπηρία πιό πιθανή.

Είτε ο όρος που χρησιμοποιείται είναι Επισιτιστική Ανασφάλεια είτε Επισιτιστική Ανισότητα, το αποτέλεσμα είναι: Πείνα. Η Πείνα συνέχισε να είναι μία Παναμερικανική πραγματικότητα δεκαετία μετά τη δεκαετία, σε καλές Οικονομίες και κακές, παρόλο που τα Τρόφιμα πρέπει να είναι Βασικό Δικαίωμα. Είναι ένα πρόβλημα που, στην πλουσιότερη ίσως Χώρα του Κόσμου, κανείς δεν μπόρεσε να λύσει.

Τα Τρόφιμα είναι σίγουρα άφθονα στις Η.Π.Α. Όμως, αρκετά από αυτά δεν φτάνουν ποτέ στα τραπέζια εκείνων που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Σχεδόν με οποιοδήποτε Μέτρο, η Εισοδηματική Ανισότητα έχει αυξηθεί τα τελευταία 30 χρόνια κι οι υψηλοί Μισθοί συνεχίζουν να συγκεντρώνονται μεταξύ των κορυφαίων Εισοδηματιών. Από το 2019, 3 Αμερικανοί είχαν περισσότερο Πλούτο από το κάτω του 50% της Αμερικανικής Κοινωνίας και τα πράγματα δεν έχουν βελτιωθεί από τότε.

Το 1969, το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ανταποκρίθηκε στην έλλειψη Τροφίμων στις Κοινότητές του εισάγοντας ένα Πρόγραμμα Πρωινού για παιδιά. Ο ένας Στόχος ήταν να γεμίσει το στομάχι τους, ο άλλος να τους βοηθήσει να τα πάνε καλά στο Σχολείο, αφού όσοι πεινούν δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν. Η αναγνώριση της βαθιά ριζωμένης ανάγκης γιά Φαγητό κι η εύρεση ενός τρόπου να την καλύψουν έμοιαζε μ' επαναστατική πράξη.

Όταν οι πολιτικοί άνεμοι άλλαξαν στις αρχές της 10τίας του 1970, το Πρόγραμμα τελείωσε. Πολλά έγχρωμα παιδιά εκεί πήγαν γι' άλλη μία φορά στο Σχολείο πεινασμένα, όπως κάνουν τόσα πολλά ακόμα σε Κοινότητες σε όλη τη Χώρα.

Δεκαετίες αργότερα, κατά τη διάρκεια της Πανδημίας Covid, η Οργάνωση Brotherhood Sister Sol άρχισε να παρέχει φαγητό στο Χάρλεμ. Μία φορά την εβδομάδα, κουτιά ήταν διαθέσιμα σε όποιον ερχόταν να τα παραλάβει και πολλοί το έκαναν. Αναγνωρίζοντας μία κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης, αυτή η Ομάδα ενήργησε γιά να προσπαθήσει να την επιλύσει, κάτι που εκτιμήθηκε βαθιά από την Κοινότητα. Τελικά, όμως, τα χρήματα κι οι εισφορές εξαντλήθηκαν κι η προσπάθεια τελείωσε. Στο Χάρλεμ σήμερα, υπάρχει ακόμα Πείνα.

Κατά τη διάρκεια της Πανδημίας, σ' εθνικό επίπεδο, το Κογκρέσο ενήργησε με σημαντικό τρόπο γιά ν' αυξήσει τα Επιδόματα Συμπληρωματικής Διατροφής (SNAP) σε Νοικοκυριά που λαμβάνουν ήδη Επισιτιστική Βοήθεια. Από την 1η/3/2023, ανάλογα με το μέγεθος και το Εισόδημα της Οικογένειας, το μηνιαίο επίδομα επιπλέον 95 - 200 δολαρίων σε Κουπόνια Τροφίμων γιά δεκάδες εκατομμύρια Νοικοκυριά, η πλειονότητα των οποίων έχει παιδιά, έληξε. Η απώλεια αυτών των επιπλέον χρημάτων και των διατροφικών αναβαθμίσεων έρχεται σε μιά εποχή που ο Πληθωρισμός έχει στείλει τις Τιμές των Τροφίμων στα ύψη. Ο Ομοσπονδιακός Νόμος που ψηφίστηκε γιά την παροχή Δωρεάν Σχολικών Γευμάτων κατά τη διάρκεια της Πανδημίας έληξε πέρυσι. Εάν η Κυβέρνηση ήταν σε θέση να παρέχει Δωρεάν Γεύματα κι επιπλέον Επιδοτήσεις Τροφίμων εκείνα τα χρόνια της πανδημίας, το ερώτημα θα έπρεπε να είναι: γιατί δεν θα συνεχίσει να κάνει ακριβώς αυτό; Εξάλλου, οι Πλούσιοι έτρωγαν πολύ πριν και κατά τη διάρκεια της χειρότερης Πανδημίας και θα συνεχίσουν να το κάνουν.

Τα διαθέσιμα Κυλικεία Τροφίμων κι οι Τράπεζες Τροφίμων συγκεντρώνουν Προμήθειες από Αγροκτήματα, Καταστήματα και Συνεισφορές. Στη συνέχεια τα συσκευάζουν και τα παραδίδουν στους Άπορους ή παρέχουν χώρους, όπου μπορούν να παραληφθούν αυτά τα Τρόφιμα. Όσο χρήσιμα κι αν είναι γιά πολλούς, όμως, δεν είναι προσβάσιμα σε τόσους πολλούς άλλους που έχουν ανάγκη. Αποτελούν κι αυτές προσωρινές διορθώσεις που ανεβαίνουν και πέφτουν σε σχέση με την πολιτική και οικονομική στιγμή.

Οι Επισιτιστικές Ανάγκες σε αυτήν τη Χώρα κάθε άλλο παρά προσωρινές είναι και θα πρέπει να διασφαλίζονται με τον ίδιο τρόπο που μέχρι στιγμής είναι η Κοινωνική Ασφάλιση γιά τους Ηλικιωμένους κι όσους δεν μπορούν να εργαστούν. Το γεγονός ότι ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη κι η φαιντανύλη, είναι μερικές φορές πιό εύκολο να βρεθούν σε Φτωχές Κοινότητες από ό,τι θρεπτικά, οικονομικά προσιτά Τρόφιμα, είναι βαθιά επαίσχυντο.

Γιά μία Χώρα που προβάλλει τον εαυτό της ως την πλουσιότερη στον Κόσμο, η Πείνα παραμένει κρυμμένη από τον Σχεδιασμό.

Οι Η.Π.Α. δεν έχουν την in-your-face εκδοχή του Υποσιτισμού που παρατηρείται σε Χώρες όπως η Σομαλία και το Αφγανιστάν (για να αναφερθούν μόνο δύο από τις απελπισμένα γιά Τρόφιμα Κράτη). Σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας των Η.Π.Α., το 2020, περισσότεροι από 34.000.000 σε αυτή τη Χώρα, συμπεριλαμβανομένων 9.000.000 παιδιών, ήταν ανασφαλείς ως προς τα Τρόφιμα, συμπεριλαμβανομένων 1.280.000 ενηλίκων 65 ετών κι άνω που ζούσαν μόνοι τους.

Το να έχεις αρκετό φαγητό δεν είναι θέμα Φιλανθρωπίας. Τα Τρόφιμα, όπως κι η Υγειονομική Περίθαλψη, πρέπει να είναι ένα Βασικό κι απαραίτητο Ανθρώπινο Δικαίωμα, ειδικά σε μία πλούσια χώρα όπως οι Η.Π.Α., η οποία στερείται μίας Διατροφικής Έκδοσης του Medicaid. Το να μπορείς να βάλεις αρκετά στο τραπέζι αντιμετωπίζεται ως οτιδήποτε άλλο εκτός από Δικαίωμα εδώ. Αντίθετα, το Φαγητό διανέμεται, στην καλύτερη περίπτωση, στους Άπορους σ' εβδομαδιαία ή μηνιαία πακέτα, ένα κάθε φορά, χωρίς εγγυήσεις γιά το μέλλον και δεν επιτρέπονται σνακ τα μεσάνυχτα ή το φαγητό θα φύγει πριν τελειώσει ο μήνας.

Η τραγωδία της κατάστασής μας είναι ότι η Επισιτιστική Ανασφάλεια, όχι λιγότερη Πείνα, δεν χρειάζεται να συμβεί, ειδικά σε μία Χώρα τόσο πλούσια όσο οι Η.Π.Α. Όμως, η αλλαγή της κατάστασης θα συνεπαγόταν πολύ περισσότερες αλλαγές από τον τρόπο Διανομής και Τιμολόγησης των Τροφίμων. Μία κίνηση προς μεγαλύτερη Οικονομική Ισότητα θα ήταν ένα σημείο εκκίνησης, δεδομένου ότι η Υγεία μίας Κοινωνίας εξαρτάται από την Υγεία του Πληθυσμού της κι η έλλειψη επαρκούς Τροφής, σε καθημερινή βάση, θα συνεχίσει να επηρεάζει όλες τις πτυχές μίας Κοινωνικής Τάξης που συνεχίζει να ξεφτίζει.

Εδώ και λίγο καιρό, Προοδευτικοί Δήμαρχοι κι άλλοι Κυβερνητικοί Αξιωματούχοι προσπαθούν να εισαγάγουν ένα Εγγυημένο Βασικό Ετήσιο Εισόδημα στις Κοινότητές τους. Επί του παρόντος, πρόκειται γιά Πιλοτικά Προγράμματα που δοκιμάζονται σε διάφορα μέρη των Η.Π.Α. και του Καναδά. Εγγυώνται $ 500 - $ 1.000 δολάρια ετησίως σε Άτομα και σε Οικογένειες Χαμηλού Εισοδήματος. Σε ορισμένες Περιοχές, αυτό λειτουργεί ως Λαχειοφόρος Αγορά. Τ' Άτομα ή οι Οικογένειες που γίνονται δεκτές σε ένα τέτοιο Πρόγραμμα λαμβάνουν μία Προπληρωμένη Mastercard μία φορά το μήνα που τους επιτρέπει ν' αγοράζουν Τρόφιμα ανάλογα με τις Ανάγκες, καθώς κι άλλα Είδη Πρώτης Ανάγκης, χωρίς να πηγαίνουν σε Τράπεζα Τροφίμων.

Το Λος Άντζελες δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα Πιλοτικά Προγράμματα Βασικού Εισοδήματος της Χώρας. Παρέχει 12 μηνιαίες πληρωμές, χωρίς δεσμεύσεις, ύψους 1.000 $, τις οποίες, οι παραλήπτες Χαμηλού Εισοδήματος αναφέρουν ότι είναι χρήσιμες και πραγματικά καθησυχαστικές. Ωστόσο, αυτά είναι Πειραματικά Πιλοτικά Προγράμματα κι έτσι υπόκεινται στους πολιτικούς ή οικονομικούς ανέμους της στιγμής. Η λέξη Εγγυημένη, ακόμη κι όταν χρησιμοποιείται, θα πρέπει να θεωρείται εσφαλμένη ονομασία έως ότου η Προσωρινή γίνει Μόνιμη, καθιστώντας την ένα Εγγυημένο Δικαίωμα όπως η Κοινωνική Ασφάλιση.

Γιά όσους επωφελούνται επί του παρόντος από τέτοια Προγράμματα, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα μειονέκτημα, εκτός από τον φόβο ότι θα τελειώσουν, όπως μόλις έκανε το Πρόγραμμα SNAP, επιστρέφοντας τόσους πολλούς Φτωχούς Αμερικανούς στο προηγούμενο επίπεδο Ανάγκης τους.

Η Ισότητα των Τροφίμων γιά όλους πρέπει να είναι στην Πολιτική Ατζέντα όλων, ακόμη κι αν είναι ένας Στόχος που δεν θα επιτευχθεί χωρίς αγώνα. Αυτή δεν πρέπει να είναι μία Χώρα γεμάτη με άδεια τραπέζια, χωρίς μία δυνατή και συνεχή απόχρωση και κραυγή από τους υπόλοιπους από εμάς, η Πείνα θα συνεχιστεί με γοργούς ρυθμούς και μόνο όσοι την βιώσουν θα δουν τ' αποτελέσματά της. Οι Άστεγοι είναι το λιγότερο κρυφό παράδειγμα Επισιτιστικής Ανασφάλειας.