Τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, 7 Μαρτίου 1948.
Ήταν η χρυσή ευκαιρία γιά την Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο Ελληνικό Κράτος, την οποία η Ελληνική Διπλωματία δεν έπρεπε ν' αφήσει να πάει χαμένη.
Την καινοφανή Θεωρία περί γκρίζων ζωνών ανέπτυξαν Τούρκοι Αξιωματούχοι από τα μέσα της 10ετίας του '90. Η θεωρία αυτή επανερμηνείας των Διεθνών Συνθηκών συνίσταται στην αμφισβήτηση της Ελληνικής Κυριαρχίας σε μία σειρά νήσων, νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο. Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι η Ελληνική Κυριαρχία υφίσταται μόνο σ' εκείνα τα νησιά του Αιγαίου, τα οποία αναφέρονται ονομαστικά στα κείμενα των Συνθηκών με τις οποίες αυτά τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.
Το Διεθνές Νομικό Πλαίσιο, με το οποίο ρυθμίστηκαν τα θέματα Κυριαρχίας στην περιοχή μετά τους Παγκοσμίους Πολέμους (Συνθήκες Λωζάνης 1923 και Παρισίων 1947) είναι απολύτως σαφές κι αδιαμφισβήτητο. Ειδικότερα το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 προβλέπει τα εξής: η ληφθείσα απόφασις της 13ης Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913 και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας επικυρούται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τις υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρο 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν.Σύμφωνα με το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάννης: η Τουρκία δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή διά της παρούσηςΣυνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.
Αι Διατάξεις του παρόντος άρθρου δεν θίγουσι τας συνομολογηθείσας ή συνομολογηθησομένας ιδιαιτέρας συμφωνίας μεταξύ της Τουρκίας και των ομόρων χωρών λόγω της γειτνιάσεως αυτών.
Σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης, η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός Δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπαλαίας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου. Το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.12.1947) προβλέπει: η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λειψών, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας.Δυνάμει των Νομικών αυτών Τίτλων, η Ελλάς ασκεί νομίμως, αδιαλείπτως, εμπράκτως και με ειρηνικό τρόπο την Κυριαρχία της επί όλων των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που εμπίπτουν, κατά τα προαναφερόμενα, στο έδαφός της, χωρίς να έχει υπάρξει ουδεμία αμφισβήτηση από άλλο Κράτος, πλην των αβάσιμων όψιμων αμφισβητήσεων της Τουρκίας.
Περίπτωση Ιμίων.
Το Τουρκικό ΥΠΕΞ με ρηματικές διακοινώσεις του επικαλείται Τουρκική Κυριαρχία επί των Ιμίων και, στο πλαίσιο έμπρακτης εφαρμογής της Θεωρίας των γκρίζων ζωνών, έχει θέσει θέμα διμερούς Διαπραγμάτευσης γιά νήσους, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο, το Καθεστώς των οποίων είναι δήθεν αδιευκρίνιστο από νομικής απόψεως.
Το Νομικό Καθεστώς των νήσων και νησίδων του Αιγαίου είναι ξεκάθαρο. Η Ελληνική Κυριαρχία επί των Ιμίων προκύπτει σαφώς από διεθνή συμβατικά κείμενα: τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, τις Ιταλο-Τουρκικές Συμφωνίες του 1932 και τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947.
Βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης (άρθρο 15) τα Ίμια μαζί με όλο το Δωδεκανησιακό Σύμπλεγμα περιήλθαν στην Ιταλία. Επιπλέον, από τα άρθρα 12 και 16 προκύπτει ότι η Τουρκία παραιτήθηκε κάθε Κυριαρχικού Δικαιώματος επί όλων των νησιών που βρίσκονται πέραν των 3 μιλίων από την ασιατική ακτή, πλην της Ίμβρου, της Τενέδου και των Λαγουσών. Παραιτήθηκε κάθε Κυριαρχικού της Δικαιώματος κι επί των Ιμίων που βρίσκονται σε απόσταση 3,7 μίλια από τις τουρκικές ακτές.
Με την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία του Ιανουαρίου 1932 και του συμπληρωματικού αυτής Πρωτοκόλλου της 28.12.1932, οριοθετήθηκαν τα θαλάσσια σύνορα των δύο Χωρών μεταξύ Μικρασιατικής Ακτής και Δωδεκανησιακού Συμπλέγματος. Τα Ίμια περιήλθαν στην Ιταλία με τη Συνθήκη της Λωζάνης, κάτι που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στο σημείο 30 του συμπληρωματικού Πρωτοκόλλου που υπεγράφη στις 28.12.1932 αναφέρονται ως ένα από τα σημεία Ιταλικής Κυριαρχίας από τα οποία υπολογίζεται η μέση γραμμή γιά τον διαχωρισμό των χωρικών υδάτων μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας. &
Βάσει της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947 (άρθρο 14), η Κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, συμπεριλαμβανομένων των Ιμίων, περιήλθε από την Ιταλία στην Ελλάδα. Η Ελλάδα διαδέχθηκε την Ιταλία, ασκούσα αυτή πλέον Κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων.
Την προαναφερθείσα νομική επιχειρηματολογία συμπληρώνει η έμπρακτη, ειρηνική και συνεχής άσκηση Κυριαρχίας επί των Ιμίων από την Ελλάδα, αδιαλείπτως από το 1947, χωρίς η Τουρκία να την αμφισβητήσει ποτέ μέχρι την Κρίση 1995 - 1996.
Το Καθεστώς των Νήσων του Ν.Α. Αιγαίου (Δωδεκάνησα).
Τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα κατά πλήρη Κυριαρχία από τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947. Περαιτέρω, οι Διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης προβλέπουν την αποστρατικοποίηση των νήσων αυτών: αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι. Στα Δωδεκάνησα υφίστανται ορισμένες Δυνάμεις Εθνοφυλακής, οι οποίες έχουν δηλωθεί σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τις Διατάξεις της Συμφωνίας CFE.
Όσον αφορά τους τουρκικούς ισχυρισμούς γι' Αποστρατικοποίηση των Δωδεκανήσων:
Η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν τη Συνθήκη του 1947, η οποία αποτελεί "res inter alios acta" γι' αυτήν, ζήτημα που αφορά άλλα Κράτη. Σύμφωνα με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης, γιά το Δίκαιο των Συνθηκών, μία Συνθήκη δεν δημιουργεί Υποχρεώσεις ή Δικαιώματα γιά Τρίτες Χώρες, εκτός των Συμβαλλομένων. &
Η πρόβλεψη περί Αποστρατικοποίησης των Δωδεκανήσων έγινε μετά από αποφασιστική παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κι απηχεί τις πολιτικές σκοπιμότητες της Μόσχας εκείνη τη χρονική περίοδο. Τα Καθεστώτα Αποστρατικοποίησης έχασαν τον λόγο ύπαρξής τους με τη δημιουργία των Συνασπισμών του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ως ασύμβατα με τη Συμμετοχή Χωρών σε Στρατιωτικούς Συνασπισμούς. Στο πλαίσιο αυτό, το Καθεστώς της Αποστρατικοποίησης έπαψε να εφαρμόζεται γιά τα ιταλικά νησιά Panteleria, Lampedusa, Lampione και Linosa, καθώς και γιά τη Δ. Γερμανία, τη Βουλγαρία, Ρουμανία, Αν. Γερμανία, Ουγγαρία και Φινλανδία.
Πέραν των ανωτέρω, η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλο Κυρίαρχο Κράτος, δεν μπορεί να παραιτηθεί από το Φυσικό και Νόμιμο Δικαίωμά της γι' άμυνα σε περίπτωση απειλής στρεφομένης κατά των νησιών της ή οποιουδήποτε άλλου μέρους της Επικράτειάς της. Πόσο μάλλον, τη στιγμή που η Τουρκία, παραβιάζοντας κατάφωρα τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, την απειλεί με πόλεμο σε περίπτωση που ασκήσει ένα Νόμιμο και Κυριαρχικό Δικαίωμα που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο.
Πέραν της απειλής πολέμου, η Τουρκία:
Εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, κατά Παράβαση των Διατάξεων της Συνθήκης Εγγυήσεως γιά την Κύπρο, στην οποία η Ελλάδα αποτελεί Συμβαλλόμενο Μέρος και, παρά τις πολυάριθμες αντίθετες Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, συνεχίζει να διατηρεί μία σημαντική Στρατιωτική Δύναμη στα κατεχόμενα εδάφη.Παραβιάζει συστηματικώς τον Ελληνικό Εθνικό Εναέριο Χώρο κι υπερίπταται με στρατιωτικά αεροσκάφη, συχνά οπλισμένα, κατοικημένων Ελληνικών νησιών του Αιγαίου, γεγονός που έχει ιδιαίτερη σημασία, όσον αφορά ζητήματα Ασφάλειας. &
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες διατηρεί σημαντικές Στρατιωτικές Μονάδες, μ' εναέρια μέσα κι αποβατικά σκάφη, σε περιοχές της ακτής της Μικράς Ασίας, που ευρίσκονται έναντι των Ελληνικών νησιών, γεγονός που συνιστά σοβαρή απειλή κατά της Ελλάδας.
Η προαναφερόμενη κατάσταση πραγμάτων, συνδυαζόμενη με την απειλή πολέμου (casus belli) και τη γενικότερη αναθεωρητική τάση της Τουρκίας, ως προς το εδαφικό και Νομικό Καθεστώς των Ελληνικών νησιών, που ορίζεται από Διεθνείς Συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο γενικότερα, υποχρεώνει και νομιμοποιεί την Ελλάδα να προβεί στην αναγκαία αμυντική προπαρασκευή που θα της επιτρέψει ν' ασκήσει, εάν παραστεί ανάγκη, το Δικαίωμα της Νόμιμης Άμυνας, το οποίο προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και να προστατεύσει τα Ελληνικά νησιά.